REVIEW. A Quiet Place: The Road Ahead

In space no one can hear you scream… Uh, we bedoelen: On Earth, you better not scream. De razendpopulaire A Quiet Place-franchise waarin een plaag van ultrageluidsgevoelige monsters plots elke gemaakte klank dodelijk maakt, waagt zich na drie spannende kaskrakers nu ook aan het videogamegebeuren. Deze haast spirituele opvolger van Alien: Isolation mikt op dezelfde knikkende knieën, ongezonde focus op het decibelgehalte binnen de pixelwereld en hetzelfde gevoel van machteloosheid door het zenuwslopende kat-en-muisspel waarin je verwikkeld bent geraakt. Is A Quiet Place: The Road Ahead daarin geslaagd?

Het is een reeks die inmiddels al drie middelmatige maar wel erg succesvolle films heeft opgeleverd. Van de emotionele strijd door Emily Blunt in de originele film tot het avontuur met katje Frodo in de laatste toevoeging: A Quiet Place wilt jouw gevoelige snaren raken terwijl je bibberend en geluidloos op het puntje van jouw stoel zit. Het concept van een door hyperauditieve monsters geïnfesteerde wereld waardoor je je moet begeven is spannend voor een film, maar deed ons toch al dromen hoe veel beter het in een actief medium als videogames zou werken. Roerloos in een verlaten wereld, lichtjes rondsluipen hopende dat jouw voetstappen je niet verraden en een angstaanjagende alien die op jou jaagt. Waar hebben we dat eerder gezien?

“Waar de eerste film al een stevig worst case scenario leverde met een hoogzwangere vrouw in een wereld waarin uitsluitend stilte jouw overlevingskansen bepaalt, doet The Road Ahead er nog een schepje bovenop: je stapt als speler in de schoenen van Alex, een zwangere vrouw mét astma.”

Engelen des doods

The Road Ahead neemt de beste delen van survival-horror Alien: Isolation en maakt er haar eigen versie van. Zo is stealth vaak de enige mogelijke manier om te overleven, maar kan je wel jouw omgeving in jouw voordeel gebruiken. Rondslingerende flesjes of bakstenen worden projectielen om de Death Angels (zoals deze wezens officieel bestempeld werden) tijdelijk af te leiden. En hoe toepasselijk, want deze engelen des doods zijn zélf onkwetsbaar. Waar een Xenomorph kort wordt afgeschrikt door Ripleys vlammenwerper in Alien: Isolation, zijn de monsters in A Quiet Place niet zo vergevend. Deze Demogorgon-achtige wezens hebben—buiten waterlichamen dan—geen zwaktes. Als speler beschik je niet over wapens—Waarom? Ze zouden toch alleen maar meer geluid maken—maar het wordt nóg pittiger.

Waar de eerste film al een stevig worst case scenario leverde met een hoogzwangere vrouw in een wereld waarin uitsluitend stilte jouw overlevingskansen bepaalt, doet The Road Ahead er nog een schepje bovenop: je stapt als speler in de schoenen van Alex, een zwangere vrouw mét astma. Dat zorgt meteen voor extra spanning want intense situaties kunnen een astma-aanval uitlokken, en die zijn niet bepaald geluidloos. Het doel van deze gameplaylaag is tweevoudig: met jouw gezondheidstoestand in het achterhoofd moet je noodgedwongen elke lade of kast openen om een schaarse voorraad pillen of puffers te bemachtigen want, en dit is het tweede element, bij gebrek aan medicatie riskeer je een hyperventilatie.

Die wordt uitgelokt door zware inspanningen enerzijds—het beklimmen van muurtjes of verslepen van zware objecten—en stressvolle situaties anderzijds. Denk daarbij aan Death Angels die wel heel dicht in Alex haar buurt komen. Je hartslag gaat sneller, je ademhaling plots moeizamer, en dan begint het scherm te draaien en wordt het bijna helemaal zwart voor jouw ogen. Je hebt dus onmiddellijke consumables in de vorm van pilletjes om jouw nakende aanval licht te onderdrukken, of puffers als een sterker en langduriger alternatief. Deze puffers kan je opbergen tot wanneer de nood het hoogst is.

“Eenmaal rood gaan jouw longen snel te keer in een hevige astmabui die elk geluid overmeestert.”

Vergeet niet te ademen

Helaas is de medicatievoorraad in deze stervende wereld schaars en vind je niet in elke schuif een puffer. Wanneer de indicator van jouw longstatus dan van wit naar geel en oranje gaat om uiteindelijk helemaal rood te worden weet je dat je je op gevaarlijk terrein begeeft. Eenmaal rood gaan jouw longen snel te keer in een hevige astmabui die elk geluid overmeestert. Jouw laatst mogelijke redding is nog een splintersnelle QTE die je gedoemd bent om te falen. Als speler moet je soms keuzes maken: Alex kan vaak verschillende paden nemen naar de doelbestemming, maar verkies je dan een snellere weg waarbij je misschien over een muurtje moet klimmen of een omweg die misschien een val kan triggeren? Kies je voor een korte inspanning of langdurig gevaar?

Interessante wereld

Gewapend met haar puffer verplaatst Alex zich door een aan elkaar gestrikte levels vol ziekenhuizen, kampeerterreinen en kleine dorpjes. Je vindt in deze verlaten plekken heel wat papiertjes, gaande van handgeschreven brieven tot kleurtekeningen. Met deze collectibles leer je meer droevige verhalen van overlevenden, maar meestal van personen die er al lang niet meer zijn. Zo wordt de wereld van The Road Ahead erg uitgediept met impactvolle romances en grappige taferelen op stukjes papier die tot leven komen.

“De schakeling van passief medium als film naar een actief alternatief als videogames laat je natuurlijk de meedogenloosheid van deze wereld zélf ervaren.”

Het hoofdverhaal zelf is goed, maar niets om over naar huis te schrijven: Alex zoekt een overlevendenkamp na een traumatische ervaring in haar leven. Toch weet The Road Ahead me te boeien gedurende de volle 8 à 10 uur aan gameplay, wat erg lang is voor een game aan halve marktprijs. Het verhaal en Alex zijn matig, maar geven een intensere ervaring dan de films! De schakeling van passief medium als film naar een actief alternatief als videogames laat je natuurlijk de meedogenloosheid van deze wereld zélf ervaren. Elk geluid kan jouw doodvonnis betekenen, dus vergeet het maar niet.

Stil, stiller, stilst

De gameplay bestaat voornamelijk uit het verkennen van achtergelaten gebouwen, openen van deuren en schuiven, ontwapenen van vallen of ronddragen van planken en ladders. Rondsluipen door jouw joystick lichtjes vooruit te tillen en klimmen staan ook op de planning. En dat allemaal in absolute stilte natuurlijk. Vermijd crispy blaadjes of plassen water, loop enkel op zachte oppervlakken en pas op voor obstakels op jouw pad. Omgevingsgeluiden zoals een windbui of een draaiende machine kunnen jouw geluiden natuurlijk wel wat verdoezelen. Er zijn meerdere waarschuwingsniveau’s die jouw lot bepalen: alerteer je de Death Angels op het eerste niveau, dan kan elke daaropvolgende foute beweging je jouw leven kosten. De Death Angels zijn alert en bevinden zich in de buurt. Als je je even gedeisd houdt, kun je vaak nog overleven. Afhankelijk van de gekozen moeilijkheidsgraad zijn de wezens extra gevoeliger voor jouw geluiden.

“Ripley heeft haar motion scanner—laat ons toe om nog een Alien: Isolation vergelijking te maken—en Alex heeft haar fonometer. Die maakt een constante vergelijking tussen omgevingsgeluiden en de geluiden Alex zelf maakt. ”

Gelukkig heeft Alex een handig hulpmiddel! Ripley heeft haar motion scanner—laat ons toe om nog een Alien: Isolation vergelijking te maken—en Alex heeft haar fonometer. Die maakt een constante vergelijking tussen omgevingsgeluiden en de geluiden Alex zelf maakt. Zo kan je met de meter in de handen rondwandelen en visueel te weten komen wanneer je best die ene beweging maakt…

Licht of zicht

Je hebt ook een zaklamp die je in donkere hoeken van gebouwen of bossen broodnodig is. Een groot deel van de game speelt zich immers ‘s nachts af. Hier en daar ligt er afval, glas, takken of water die jouw positie kunnen verraden. Niet alles is even goed te spotten zonder jouw trouwe zaklamp. Alleen kan je niet gelijktijdig jouw fonometer en zaklamp gebruiken. Beide toestellen kunnen uitsluitend in jouw linkerhand gebruikt worden, terwijl jouw rechterhand dient voor afleidingsobjecten—flesjes of bakstenen à la Joel in The Last of Us—en jouw begeerde puffer.

Waar The Road Ahead gelukkig niet meedogenloos is, is het savesysteem. Geen manuele saves op moeilijk bereikbare plekken hier! De game hanteert een autosavesysteem waardoor je na een dood gelukkig niet té ver start van waar je oorspronkelijk het loodje legde.

“Voor een extra huiveringwekkende ervaring kan je de noise detection inschakelen, waarbij jouw microfoon alle geluiden oppikt. Als je dan zelf spreekt of jouw stoel misschien erg kraakt, is het game over. ”

Hoofdtelefoon alsjeblieft

Een game als A Quiet Place: The Road Ahead kan natuurlijk alleen maar werken als je als speler elk minuscuul geluid zelf lijkt te horen. Elke krakende deur of windvlaag door de bomen, iedere regendruppel die de grond raakt… Het sound design is fe-no-me-naal en vraagt om met een headset gespeeld te worden! Je zit plots mee in dat bos of ziekenhuis en elk geluid is zo realistisch dat je soms moet pauzeren om te dubbelchecken of je je nog in je eigen woonkamer bevindt of toch geteleporteerd bent naar de wereld van A Quiet Place. Voor een extra huiveringwekkende ervaring kan je de noise detection inschakelen, waarbij jouw microfoon alle geluiden oppikt. Als je dan zelf spreekt of jouw stoel misschien erg kraakt, is het game over.

We vallen in herhaling, maar het is nu eenmaal zo: A Quiet Place: The Road Ahead neemt de beste delen van Alien: Isolation en maakt er haar eigen huiveringwekkende versie van. Met het fenomenale geluidsdesign en de intense gameplay is deze bloedstollende survival-horror een onmiddellijke hit die horrorliefhebbers nauw aan het hart zal liggen! Dat je voor deze geweldige ervaring slechts de helft van een Silent Hill 2 of Dead Space neertelt, maakt het nog opmerkelijker!

9/10

A Quiet Place: The Road Ahead

• Platformen: PC, PlayStation 5, Xbox Series X|S

• Ontwikkelaar: Stormind Games

• Uitgever: Saber Interactive

• Prijs: €29,99

• Releasedatum: 18/10/2024