REVIEW. One Piece seizoen 1 is piraterij met een hoekje af

Sinds jaar en dag zijn de piratenavonturen van Monkey D. Luffy en co in One Piece (1997-) een vaste waarde binnen het mangalandschap. Als meest verkochte mangareeks aller tijden heeft het geesteskind van Eiichiro Oda dan ook al heel wat bijkomende media op de wereld gezet: een anime, een indrukwekkende lijst games, én nu ook een Netflix-serie. Een nieuw succesverhaal?

Na het minder succesvolle Cowboy Bebop (2021) en Death Note (2017) besloot streaming-gigant Netflix om zich aan nog een live-action adaptatie van een geliefde mangareeks te wagen: One Piece. Aan het roer van deze adaptatie staan niet alleen superfan Matt Owens (Luke Cage, Agents of S.H.I.E.L.D.) en producer/schrijver Steven Maeda (Lost, CSI Miami, The X-Files), maar ook Eiichiro Oda zélf die als creative consultant meewerkt. Zo worden verhaallijnen, character arcs maar ook niet-narratieve aspecten aan Oda voorgelegd, om zijn visie van het universum te verzekeren.

In dat universum staat de legendarische Gold Roger, de zogenaamde King of Pirates, op het punt om geëxecuteerd te worden. Voor hij het loodje legt, drijft hij het publiek aan om zelf op zee te trekken en zijn enorme buit—de One Piece—te vinden. En daarmee is de teerling geworpen.

We spoelen 22 jaar verder. De jonge, optimistische Monkey D. Luffy (Iñaki Godoy) bevindt zich in de East Blue, een van de vier grote zeeën, op zoek naar de befaamde schat. Hij droomt ervan om de eretitel King of Pirates op zich te kunnen nemen. Omdat hij daarvoor een kaart én crew nodig heeft, kruist hij al snel het pad met de piratenjager Roronoa Zoro (Mackenyu Arata) en de vindingrijke navigator Nami (Emily Rudd). Ze stelen een wereldkaart uit een fort van de Marines en ontsnappen op het nippertje. Nadat het trio besluit om met elkaar in zee te gaan—oh ja, we’re bringing out the sea puns—komen ze in knettergekke situaties terecht. Naast de militaire groep Marines die op hun hielen zit, blijken er ook andere kapers op de kust te zijn.

Eén ding wordt na luttele minuten duidelijk: One Piece staat voor een hoog fungehalte. Of het nu draait om vechtscènes met een gestoorde clown-piraat, bezoekjes aan een drijvend restaurant of het eeuwige banter tussen crewleden Zoro en Sanji… Je zal niet snel naar je smartphone grijpen. De optimistische, vaak bizarre toon van One Piece in combinatie met de funky, kleurrijke decors vormen een buitengewone mix waar piratenmedia niet vaak van geniet. Voeg daar de elastische krachten van Luffy aan toe, die sinds het eten van een zogenaamde Devil Fruit zijn ledematen plots oneindig kan rekken, en je hebt een succesformule.

Met een reuzebudget van 18 miljoen dollar per aflevering—meer dan Disney’s The Mandalorian en HBO’s eerste seizoenen van Game of Thrones—zijn de visual effects in de serie meer dan presentabel.

Het is niet evident om manga-elementen te vertalen naar live-action zonder ze belachelijk te laten overkomen. Maar Netflix is er toch in geslaagd. Luffy’s krachten zijn lang niet meer zo onconventioneel: het brede publiek maakt wellicht de vergelijking met Marvels superheld Kamala Khan. Hoewel One Piece op visueel vlak zo min mogelijk afwijkt van het bronmateriaal—de kostuums en sets werden bijna volledig overgenomen uit de manga—vindt de serie een middle ground tussen over-the-top en realistisch. De vijf protagonisten leunen sterk aan bij hun getekende tegenhangers, maar personages met een opvallend uiterlijk zoals Buggy the Clown of de haaiachtige visman Arlong kregen hier en daar gezichtsprotheses. Sets en decor? Er werden heel wat gigantische sets gecreëerd zoals het restaurant Baratie, dat middenin de zee dobbert, en de Going Merry, een schip met een reusachtig schapenhoofd als boegbeeld. En de outfits, die zijn een mix van zeventiende-eeuwse piratenkostuums en hedendaagse mode. Met een reuzebudget van 18 miljoen dollar per aflevering—meer dan Disney’s The Mandalorian en HBO’s eerste seizoenen van Game of Thrones—zijn de visual effects in de serie meer dan presentabel. Dat er dan toch vaak voor praktische effecten en uitgebreide sets wordt gekozen, valt alleen maar te prijzen.

Wat nog te prijzen valt zijn de acteerprestaties van de hoofdcast. Godoy zet een optimistische, avontuurlijke en beschermende Luffy neer die toch weet te raken tijdens emotionele momenten. Luffy is het hart van One Piece. De casting van deze rol zou de serie ongetwijfeld maken of breken. Gelukkig is Godoy zo overtuigend als energievolle piraat met hart van goud dat hij de zegen van uitvinder Oda kreeg. Mackenyu Arata’s Zoro is een afstandelijke, soms erg serieuze piratenjager die wel eens te diep in het glas kijkt. Zijn deadpan humor en vechtscènes zijn een plezier om naar te kijken. De Nami van Emily Rudd is goedhartig, maar draagt haar mysterieuze verleden met zich mee. De Straw Hat Pirates van Luffy zijn compleet wanneer ook Usopp (Jacob Gibson) en Sanji (Taz Skylar) de groep vervoegen. Gibson’s Usopp is de komische losbol van dienst, terwijl Taz Skylar met Sanji een charmante kok in handen heeft.

Hoewel er heel wat verschillende personages gedurende de acht afleveringen de revue passeren, neemt de serie toch de tijd om geleidelijk nieuwe karakters voor te stellen. Zo zijn kernleden van Luffy’s piratencrew Usopp en Sanji pas vanaf aflevering 3 en 5 respectievelijk aanwezig. Voldoende tijd om de andere hoofdpersonages hun nodige schermtijd te geven en hun achtergrondverhalen uit te bouwen. Elk van de vijf Straw Hats krijgt erg uitgebreide flashbacks om de doorslaggevende momenten uit hun jeugd toe te lichten. Waarom wil Zoro de beste zwaardvechter van de wereld worden? Hoe is Nami in een wereld vol dieverij beland? Wat drijft Luffy om de One Piece te vinden? Als kijker krijg je zo een beter inzicht over de motivaties van de Straw Hats én connecteer je meer met de personages. De band en interacties tussen de vijf hoofdpersonages vormen het hart van de reeks.

Naast karakterwerk zet One Piece ook erg voortreffelijk camerawerk neer. Met gekke perspectieven en het gebruik van een fishbowl lens lijken de mangapagina’s soms tot leven te komen. Dat de liefde voor het bronmateriaal groot is, straalt door in de regie en het camerawerk. Bovendien is de choreografie voor de vechtscènes ook top. Luffy’s elastische krachten komen tot hun recht en ook Zoro’s zwaarden krijgen hun moment in de spotlight.

Met sympathieke personages, een uniek wereldje en knappe decors en effecten weet One Piece de kijker geboeid te houden. In acht afleveringen komen er heel wat verhaallijnen en karakters aan bod, maar de live-action versie houdt het schip overeind in een sterke balans tussen over-the-top manga en realistisch. Of je al een One Piece-fan bent of dit jouw introductie in de wereld van Luffy is, de serie is een aanrader. Van de eerste tot de laatste seconde is One Piece bovenal entertainend. Het komt dan niet als een verrassing dat slechts twee weken na release een tweede seizoen voor Netflixs nieuwste Original bevestigd werd. Gum gum renewal!